به گزارش «سراج24»، داستان حواشی فیلم «حمله» ساخته «زیاد الدویری» کارگردان سینمای لبنان داستانی جالب است که خواندن آن و عبرت‌گرفتن از آن در سینمای ایران بد نباشد.
داستان از این قرار است که «زیاد الدویری» فیلم خود را بر خلاف توافق و عرف همه اهالی فرهنگ و هنر در جهان عرب در اسرائیل و در تل‌آویو می‌سازد؛ فیلمی که به دنبال عادی سازی روابط اعراب و صهیونیست‌ها و در تقبیح عملیات استشهادی است.
داستان آن درباره یک زن فلسطینی و مرد اسرائیلی است که با هم ازدواج کرده‌اند اما بعد از مدتی مرد متوجه می‌شود که همسرش در یک عملیات انتحاری در تل‌آویو شرکت کرده که موجب کشته شدن کودکان شده است!
بنابر این گزارش، در این فیلم چون همه فیلم‌های ساخته شده برای عادی سازی حضور صهیونیست‌ها در منطقه، خط کشی و تقسیم‌بندی فلسطینی‌ها به دو نوع خوب و بد دنبال شده است؛ فلسطینی خوب کسی است که به آرامی در جامعه اسرائیلی هضم شده و از آن مشروعیت می‌طلبد و فلسطینی بد فردی عقب‌مانده و متعصب است که خود را در میان کودکان منفجر می‌کند!
این فیلم پس از آنکه مورد انتقاد شدید جریان‌های فرهنگی ـ سینمایی و رسانه‌ای در جهان عرب قرار گرفت مجوز اکران آن دربیروت لغو می‌شود و اتحادیه عرب پخش آن را تحریم می‌کند.
اما این برای بایکوت فیلم کافی نبوده زیرا کسانی که ارزش‌های غربی را دنبال می‌کنند به بهانه «آزادی بیان» جدالی یکساله را در این مسیر رقم می‌زنند.
«پیر ابی‌صعب» نویسنده روزنامه لبنانی الاخبار در یادداشتی که در این باره نوشته به اکران این فیلم در تونس اشاره می‌کند و با طرح گفت‌وگویی که با یک جوان کمونیست تونسی داشته می‌نویسد: آن جوان از من می‌پرسید چرا شما در بیروت با فیلم‌هایی که تحت ممیزی قرار می‌گیرند و سازندگان آن تهدید به مرگ می‌شوند همبستگی نشان نمی‌دهید؟؛ سوالی عجیب بود «تهدید به مرگ؟!!».
وی با اشاره به حمایت این گروه از اعراب که خود را «ترقی‌خواه» می‌دانند، می‌افزاید: «زیاد الدویری» از یک طرف مورد حمایت «ترقی خواهان عرب» است و از طرف دیگر نخبگان اسرائیلی و از طرف دیگر از سیاستمداران تا موسسات مختلف اروپایی و به‌ویژه فرانسوی از او حمایت می‌کنند و پخش فیلم او را تقبل کرده و حتی ساخت فیلم‌های بعدی را به او نوید می‌دهند.
نویسنده مشهور الاخبار همه این حمایت‌ها را اینگونه توصیف می‌کند: «زیاد الدویری» جریان تبلیغی خود را همراه با فرصت‌طلبی، مهارت و کمی هرزگی و با استفاده از رسانه‌ها، بازی با افکار عمومی، باج دادن به مسئولان و عرضه مجموعه‌ای از مغالطات و تناقضات دنبال می‌کند به گونه‌ای که در جهان عرب او را استعدادی هدررفته و هنرمندی مظلوم و شجاع معرفی کنند.
وی می‌افزاید: در لبنان و جهان عرب می‌گویند فیلم از فلسطینی‌ها حمایت کرده اما قربانی ممیزی و طعمه تروریست‌ها شده است! و در خارج یعنی در اروپا و آمریکا و حتی رژیم صهیونیستی قربانی «عشق به اسرائیل» شناخته شده که مورد ظلم قرار گرفته است.
الاخبار که با کنایه «زیاد الدویری» را هنرمند ملتزم می‌خواند، ادامه می‌دهد: بله اینگونه غرب این هنرمند ملتزم را که برای مبارزه با تعصبات و عشق به صلح هزینه گزافی داده تحویل می‌گیرد و به وی جایزه می‌دهد.
بنابر این گزارش، زیاد الدویری در طول یکسالی که فیلمش به دلیل تلاش برای عادی سازی روابط اعراب و صهیونیست‌ها مورد تحریم سینماگران اتحادیه عرب قرار گرفت، با معرفی خود به عنوان یک قربانی اقدامات رسانه‌ای متفاوتی انجام داد، از یک طرف بهانه‌گیری می‌کرد که مجبور بوده فیلمش را در اسرائیل بسازد و می‌گفت «فیلم را در اسرائیل ساختم تا طبیعی‌تر باشد» و «بازیگران عرب حاضر نبودند در فیلم من بازی کنند» و «اسرائیلی‌های حاضر در این فیلم همراه با مسئله فلسطین هستند»! و از طرف دیگر می‌گفت «باید برای فهمیدن نظر صهیونیست‌ها به آنها نزدیک شد» و بعد از اینکه به دام بحث‌های جدی در این باره می‌افتاد، از آن فرار می‌کرد و می‌گفت «من کارم هنر است نه سیاست».
این در حالی بود که این فیلم ابتدا در لبنان مجوز اکران یافت و رسانه‌های لبنانی به آن اعتراض کردند و اعلام کردند شاخصه‌هایی چون «تصویربرداری در اسرائیل»، «بازی بازیگران اسرائیلی در آن» و «حمایت دو تهیه‌کننده اسرائیلی» اکران آن خلاف قوانین لبنان است.
«پیر ابی‌صعب» در اینباره می‌نویسد: با همه این احوال رسانه‌ها معتقد بودند اکران آن اشکالی ندارد چراکه «زیاد الدویری» انتقادات را اینگونه پاسخ می‌داد که «چگونه فیلمی که ندیده‌اید نقد می‌کنید؟»؛ اما «زیاد الدویری» دوست داشت به اسکار برود که با تحریم جهان عرب مواجه شد؛ هر چند جشنواره‌های عربی بعضا از او تقدیر کردند.
پس از این «جشنواره فیلم اورشلیم» وابسته به رژیم صهیونیستی از فیلم «حمله» به شدت استقبال کردند و با او ارتباط اینترنتی برقرار کردند و پس از آن مرکز صهیونیستی بروکسل از او حمایت کردند.
«پیر ابی‌صعب» در پایان مقاله خود با بیان اینکه شکل و فرم از مضمون و محتوا نمی‌تواند جدا باشد، می‌نویسد: هر چقدر یک فیلم از نظر شکل و فرم قوی باشد اما از نظر ایدئولوژی خود را نازل کند و ارزش‌هایی که خیر و شر را تعیین می‌کند زیر پا بگذارد نمی‌تواند گفتمانی درست چه منتقدانه و چه برگرفته از مقاومت ارائه دهد.
وی می‌افزاید: پیدا کردن مشروعیت در غرب آن چیزی است که این روزها هنرمندان جهان عرب دنبال آن هستند اما ضرورت این امر اهلی شدن فکری در برابر اندیشه و خواست غرب است.
